پرسش :
فرق امام و پيامبر در چيست ؟
شرح پرسش :
پاسخ :
«شأن نبى» آن است كه راه را بر مردم آشكار كند؛ امّا بر امام است كه مردم را به پيمودن راه وادارد. براين اساس مقام امامت از نبوت بالاتر است و به همين دليل، ابراهيم خليل، مدتها پس از آنكه به پيامبرى رسيد و پس از پيروزى در امتحانهاى متعدد، به مقام امامت نايل آمد. نگا: بقره(2)، آيه 124.
بايد توجه داشت كه برتر بودن مقام امامت از مقام نبوت، به معناى آن نيست كه شخص «امام»، از شخص «نبى» برتر و بالاتر است؛ زيرا بسيارى از پيامبران - از جمله پيامبر اسلام - علاوه بر مقام «نبوت»، داراى مقام «امامت» نيز بودهاند.
«امام» كسى است كه از وجودى برتر، در عصر خود برخوردار بوده، در نقطه اوج و قله هرم هستى قراردارد. به همين جهت باطن امام، همانند باطن پيامبر، با نور ولايت حق روشن بوده، با عالم حقايق و معانى غيبى ارتباط دارد. امام، همانند پيامبر، واسطه فيض ميان خلق و حق، عامل ارتباط خلق با حق و حافظ حريم وحى و شريعت است. امّا پيامبر نيست؛ يعنى، مقام و شأن و مسؤوليت نبوّت و رسالت را به او ندادهاند و به آن صورت كه بر پيامبران وحى مىشده است؛ به آنان آموزههاى غيب ابلاغ نشدهاست. براساس روايات، امامان دستآموز «الهام غيبى»اند. آنان صداى غيب را مىشنوند، اما فرشته را نمىبينند؛ به خلاف پيامبر كه سخن فرشته را مىشنود و گاه خود ملك را مىبيند، نه اين كه تنها صدا را بشنود. نگا: اصول كافى، روايات شماره 705، 706، 435.
www.morsalat.com
«شأن نبى» آن است كه راه را بر مردم آشكار كند؛ امّا بر امام است كه مردم را به پيمودن راه وادارد. براين اساس مقام امامت از نبوت بالاتر است و به همين دليل، ابراهيم خليل، مدتها پس از آنكه به پيامبرى رسيد و پس از پيروزى در امتحانهاى متعدد، به مقام امامت نايل آمد. نگا: بقره(2)، آيه 124.
بايد توجه داشت كه برتر بودن مقام امامت از مقام نبوت، به معناى آن نيست كه شخص «امام»، از شخص «نبى» برتر و بالاتر است؛ زيرا بسيارى از پيامبران - از جمله پيامبر اسلام - علاوه بر مقام «نبوت»، داراى مقام «امامت» نيز بودهاند.
«امام» كسى است كه از وجودى برتر، در عصر خود برخوردار بوده، در نقطه اوج و قله هرم هستى قراردارد. به همين جهت باطن امام، همانند باطن پيامبر، با نور ولايت حق روشن بوده، با عالم حقايق و معانى غيبى ارتباط دارد. امام، همانند پيامبر، واسطه فيض ميان خلق و حق، عامل ارتباط خلق با حق و حافظ حريم وحى و شريعت است. امّا پيامبر نيست؛ يعنى، مقام و شأن و مسؤوليت نبوّت و رسالت را به او ندادهاند و به آن صورت كه بر پيامبران وحى مىشده است؛ به آنان آموزههاى غيب ابلاغ نشدهاست. براساس روايات، امامان دستآموز «الهام غيبى»اند. آنان صداى غيب را مىشنوند، اما فرشته را نمىبينند؛ به خلاف پيامبر كه سخن فرشته را مىشنود و گاه خود ملك را مىبيند، نه اين كه تنها صدا را بشنود. نگا: اصول كافى، روايات شماره 705، 706، 435.
www.morsalat.com
تازه های پرسش و پاسخ
ارسال نظر
در ارسال نظر شما خطایی رخ داده است
کاربر گرامی، ضمن تشکر از شما نظر شما با موفقیت ثبت گردید. و پس از تائید در فهرست نظرات نمایش داده می شود
نام :
ایمیل :
نظرات کاربران
{{Fullname}} {{Creationdate}}
{{Body}}